امر به معروف نشانه‏ى آزادى است. اگر کسى فساد مى‏بیند داد نمى‏زند، پیداست این مملکت آزاد نیست. نشانه ى جرئت است. نشانه ى حریت است. آدمهایى که حرف نمى‏زنند آدمهاى ذلیلی اند. مى‏گوییم: آقا بگو، مى‏گویند: مى‏ترسم، اى ذلیل از چه مى‏ترسى، خوب یک بار مى‏بینى گوش نداد، بسمه تعالى، گوش نداد دفعه‏ى اول گوش نمى‏دهد، دفعه‏ى دوم یکى دیگر هم بگوید، یکى دیگر هم، مگر هر هیزم شکنى با تبر اول مى‏تواند هیزمش را بشکند! مگر هر زنى هر دفعه تیشه‏ى قندشکن را زد روى قند مگر همه‏ى قندها با قندشکن اول میشکند؛ خیلى وقتها آدم قابلمه را باز مى‏کند مى‏بیند نخودش نپخته، دومرتبه مى‏گذاریم روى آتش، باز مى‏چشیم مى‏بینیم نپخته سه مرتبه مى‏گذاریم، دست از آبگوشت بر نمى‏داریم. صد بار هم توى زودپز بریزد و بیاید بیرون بالآخره رهایش نمى‏کنیم.

....یک وقت درخت بته است، یک روز کاشتى با یک انگشت‏هم مى‏کنى. اما اگر مثل این درخت شد که از زمان ناصرالدین شاه کاشتنش، خوب 40 سال ریشه است، ما هم باید 40 نفر هلش بدهیم تا این را بکنیم. سالها کار شده روى فساد اخلاق، حالا باید سالها کار بشود روى اسلام. اجمالا توقع نداشته باش بار اول گوش به حرفت بدهند. من و شما که خیلى خیال مى‏کنیم خوبیم، روزى 70 مرتبه هى مى‏گویند: حىّ على الصّلوه، حىّ على خیر العمل، حىّ على الفّلاح، قد قامت الصّلوه، روزى 70 مرتبه مى‏گویند تا ما نماز بخوانیم. ما که توى راه هستیم 70 نفر هلمان مى‏دهند، آن بنده خدا که هیچ کس هلش نداده. بنابراین امر به معروف باید تکرار شود. گاهى وقتها شما به طرف مى‏گویى، گوش نمى‏دهد اما طرف دیگر گوش مى‏دهد.

حجه الاسلام والمسلمین محسن قرائتى‏

 برنامه درسهایى از قرآن ، 15/ 5/ 71